شبکه های اجتماعی محملی دشوار برای یادگیری
با اینکه مدت زمان نسبتا کوتاهی از عمر شبکه های اجتماعی در کشور ما سپری شده است، این فناوری توانسته است کاربران زیادی را از اقشار و گروههای سنی مختلف جامعه به خود جذب کند. کاربران این شبکه ها معمولا ساعت های مدیدی از اوقات خود را در طول شبانه روز صرف فعالیت در این شبکه ها می نمایند.
فناوری مذکور به دلیل برخورداری از امکانات چند رسانه ای قابلیت ارسال و دریافت فایل های متنی، صوتی، تصویری و گرافیکی را داراست. علاوه بر این، امکان چت کردن نیز تا حد زیادی بر جذابیت و محبوبیت این شبکه ها افزوده است. اما با تمام ویژگیهای ذکر شده شاید این پرسش برای خیلی از افراد مطرح شود که آیا شبکه های اجتماعی یک محمل یادگیری مناسب به حساب میاید؟
علی رغم قابلیت ها و ویژگی های مثبت ذکر شده در شبکه های اجتماعی این فناوری محدودیت هایی نیز دارد که یادگیری در این محمل را تا اندازه ای دشوار می نماید. در ادامه به برخی از محدویت هایی که یادگیری در این فضا را تا حدودی دشوار می کند پرداخته می شود.
محیط درون این شبکه ها یک محیط باز و مرتب نشده است که هر فرد و یا هر گروهی با هر نوع سلیقه و علاقه و هر سطحی از دانش و اطلاعات می توانند مطالب متنوع و فراوانی را بدون هیچ نوع محدودیتی انتشار دهند. مطالبی که گاها هیچ ارتباط و پیوستگی بین آنان نیست و هر کدام مبحثی جداگانه را در بر می گیرد و گاهی اوقات حجم زیاد این مطالب به گونه ای است که باعث سر در گمی افراد میشود. هم چنین انتخاب مطالب مورد نیاز از بین مطالب متنوع و فراوان نیز به دلیل حجم زیاد مطالب و اطلاعات کار آسانی نیست. از سوی دیگر با توجه به محدودیت های حافظه برای یادگیری در یک زمان خاص امکان یادگیری و یا به خاطر سپاری تمام مطالب نیز وجود ندارد. این حجم متنوع و زیاد اطلاعات در شبکه های اجتماعی بار شناختی زیادی ایجاد می کنند، در نتیجه خیلی وقت ها افراد به دلیل خستگی ناشی از فشار ذهنی از دنبال کردن مطالب مورد نیاز و علاقه خود صرفنظر می کنند. بنابراین با توجه به موارد ذکر شده واضح است که این فناوری علی رغم محبوبیت و قابلیت های زیاد خود به صورت معمولی و خود به خود نمی تواند یک محمل یادگیری مطلوب قلمداد شود. البته بدیهی است که برای رفع هر کدام از این محدودیتها می توان اقدامات موثری را انجام داد که فعلا در این وجیزه مجال پرداختن به آن نیست.
قدرت اله خلیفه/ هیات علمی گروه علوم تربیتی دانشگاه شهید چمران اهواز
با تشکر از: http://abieasman.blogfa.com/
